خدا روزی کند همه آنچه را درک می کنیم بگوییم نه اینکه از ترس افتادن پرچم عمار بودن از دستمان ادراکاتمان را کتمان کنیم!
سخنی چند با صاحبان اصلی انقلاب مردم مبارز و همیشه در صحنه ایران اسلامی در رابطه با انتخابات پیش رو و خلق حماسه سیاسی:
در کتاب تحف العقول آمده که مفضل بن عمر از امام صادق علیه السلام نقل می کنند که حضرت فرمودند هرگاه دو تن از شیعیان من با هم متارکه و مبارات کنند من از هر دو تبری می جویم و به هر دو لعن می کنم. معتب که نزدیکتر از همه ما به امام بود گفت هذا الظالم فما بال المظلوم. حضرت فرمود برای رفع متارکه و قطع تهاجر اگر راه منحصر باین است که مظلوم به ظالم بگوید یا اخی انا الظالم حتی یقطع التهاجر (ای برادر من ظالم هستم تا نزاع تمام شود) این کار رابکند.
چرا چنین است چون مجموعه با آن حضرت پیوند می خورد همان گونه که مجموعه به امام جماعت پیوند می خورد وقتی دو نفر از هم جدا می شوند از مجموعه جدا شده اند و از امام جماعت بریده اند این همان فتنه ای است که خشک و تر را به آتش می کشد «و اتقوا فتنتا لا تصیبن الذین ظلموا من کم خاصه»
آیا اصولگرایان و اصلاح طلبان از قانون فوق مستثنی هستند؟ اگر این دو مصادیق شیعیانند پس ظالم و مظلوم نسبت به احیاء برادری مسئولند. طرفین برای پرتاب کردن به یکدیگر چیزی باقی نگذاشته اند و هر دو گمان می کنند در خدمت به مردم و روشنگری سنگ تمام گذاشته اند.
نویسنده کتاب برهنگی فرهنگی سناریوی دو خیاط که می گفتند هنر ما را فقط حلال زاده ها می بینند و سپس امپراتور را مجبور کردند برای حفظ حلال زادگی بگوید دیدم عجب لباس قشنگی است و بعد از او همه پذیرفتند که لباس قشنگی است و روز نمایش فریاد تحسین و تأیید لباس همه جا را فرا گرفت، اما همه برای حفظ حلال زادگی بود! نویسنده می افزاید بچه ای که مسئله حلال زادگی برایش مطرح نبود گفت چرا شاه لخت است بچه های دیگر هم گفتند بالاخره بزرگان هم گفتند و معما حل شد.
نویسنده ادامه می دهد ای کاش ما هم مثل آن بچه بودیم و بی خیال از تهمت و افترا ادراک خود را بیان میکردیم! در تعزیه یکی شمر و یکی امام حسین (ع) می شود. مشکل ما این است که فعلاً اصولگرایان باورشان شده است امام حسین اند و طرف مقابل شمر است. اصلاح طلبان هم خود را کمتر از حسین بن علی و اصولگرایان حاکم را کمتر از یزید بن معاویه نمی دانند! رقابت اجتماعی همان تعزیه است و لازمه تعزیه همان نقش هاست. باورمان باشد که برادریم و باید با کمک هم مشکلات را حل کنیم خدا روزی کند همه آنچه را درک می کنیم بگوییم نه اینکه از ترس افتادن پرچم عمار بودن از دستمان ادراکاتمان را کتمان کنیم!
کجاست عماری که وحدت را فریاد کند و آتشی که ظالم و مظلوم را می سوزاند خاموش کند؟ فتنه حقیقی در حال حاضر احساس دشمنی اصولگرا و اصلاح طلب است. پرچم مبارزه با وحدت را افراشتن به گمان ادامه راه عمارهم نوعی سقوط در فتنه است. در این میان آنکه عزت ظاهری به دست اوست در خطر بیشتری است چون ذلت باطنیه بیشتری باید داشته باشد تا همه عزت ظاهری او در آن دفن شود و اما آنکه حاکمیت در اختیارش نیست ذلت باطنیه کمی هم میتواند عزت او را پوشش دهد.
همان گونه که رهبر بزرگوار فرمودند: جهان در سر یک پیچ تاریخی است! در داخل هم هر طیف که ذلت باطینیه او بر عزت ظاهریه اش غلبه کند صلاح او و دیگران است که جلو بیافتد و هر که ذلت باطنیه او برای پوشش دادن عزت ظاهریش کافی نیست ناچار باید عقب افتد. زیرا همان مقدار کمبود ذلت باطنه عزت ظاهری را به خودپسندی و از آنجا به تملق باوری و از آن جا به محاصره شدن در متملقین و بدبینی شدن به خیر خواهان می کشاند چنین فردی ریاست برای او زهر است و ریاست او بر دیگران، نمی تواند مهلک نباشد و به همین دلیل قرآن می فرماید «و تلک الایام نداولها بین الناس»
معصومین آنانکه برای همیشه «ساسه الاعبادو ارکان البلاد» هستند دیگران باید در نوبت بمانند تا ذلت باطنیه کامل شود و سپس به عزت ظاهر برسند تا دورشان منقضی شود به سعادت ابد رسند و بعدیها جای آنها را پر کنند.
امام راحل با از دست دادن فرزندش ذلت باطنیه او کاملتر شد و زمامدار گردید. مقام معظم رهبری بعد از آن فاجعه هولناک که جانباز گردید و سالها ریاست اسمی و محدود المداخله بودن رسمی را تحمل نمود و لب تر نکرد تا در ذلت باطنیه به حدی رسید که گفت بعد از ریاست جمهوری اگر امام به من بگوید مسئول عقیدتی سیاسی ژاندارمری یکی از روستاهای سیستان و بلوچستان شوم، تردید نمی کنم.
چه موقعیتی بهتر از این که خدا سند اخلاص مرا امضاء کند
امروز تشدید دشمنی ها بین شیعیان هنر نیست. اگرچه همه از ترس خارج شدن از میثاق اصولگرایی و اصلاح طلبی در مسابقه تشدید فاصله ها از یکدیگر گوی سبقت می برند در حالی که اصولگرایی و اصلاح طلبی واقعی آن است که عمل همراهان را با همان ترازویی وزن کنند که عمل طرف مقابل را «وَیْلٌ لِّلْمُطَفِّفِینَ * الَّذِینَ إِذَا اکْتَالُواْ عَلَى النَّاسِ یَسْتَوْفُونَ * وَإِذَا کَالُوهُمْ أَوْ وَّزَنُوهُمْ یُخْسِرُونَ»
ببینید چطور هر قدمِ طرف مقابل، قدمی برای خیانت و هر قلمی را قلمی برای فروش دیانت و هر نگاهی را تدبیری برای جنایت تلقی می کنند، اما با هم طیف های خود چطور برخورد می کنند. دیدید تا انسانی بر اریکه قدرت هست همه تعریف و تمجید حتی از معایب او و چون ورق برگردد همه در تقبیح و تضییع او حتی در نیت خیر و اقدام به حق او و اینگونه است که انسانی که آمده تا دل او خانه خدائی باشد که آسمان گنجایش او را ندارد این خانه آلوده ای می شود که شأن قدوسیت خداوند سکنای در آن نیست و همین عداوت افزایی ها وبال حال او خواهد شد.
زنده و جاوید باد دلهایی که از طرفین که قدمی به سوی هم برمی دارند. مبارک باد دست های طرفین که یکدیگر را می فشارند و رحمت بر زبان هایی که اخوت و برادری فراموش شده را به یاد می آورند. کاخی از آبرو، که دانه دانه آجرهایش از بی آبرو کردن برادران دینی به دست آمده، کاخ مبارکی نیست. شهرت و قلم و عنوانی که از این راه به دست آمده جز پشیمانی عاقبتی ندارد!
از گفته های بالا میتوان نتیجه گرفت که اصلح در انتخابات ریاست جمهوری پیش رو کسی است که؛
1) اگر علم و تقوایش صد باشد، بازی نخوردن و زیرکی او هزار باشد. چراکه بصیرت علم و تقوی را جهت می دهد.
2) کسی که ذلت باطنه اش از عزت ریاست جمهوری هم بیشتر باشد و نشانه آن پرهیز از قول به غیر علم است و اینکه حریم برادر دینی را در شدیدترین و حساس ترین لحظات رقابت انتخابات رعایت کند.
3) در گذشته کسانی بین بزرگان تفرقه انداخته اند و کار خود را پیش برده اند. در این مرحله به کسی اعتماد کنید که پل ارتباطی بین زعمای دینی و سایقه داران سیاسی با رهبر بزرگوار باشد.
در خاتمه، مسئله انتخابات، مانور بزرگ ما در دنیای خارج است. هرچه حضور مردم در صحنه بیشتر و با شکوه تر باشد، نتیجه آن تامین امنیت و اقتدار ما خواهد بود. ما با سرمایه و اعتبار مردمی مان پیش می رویم و بیگانگان حریم مان را به رسمیت خواهند شناخت و در مقابل، شرکت ضعیف در انتخابات موجب کاهش اقتدار و افزایش توقعات دشمن خواهد بود.
اهمیت تحقق حماسه سیاسی و حداکثری شدن انتخابات به اندازه ای است که باید پیروزی طیفی بر طیفی را تحت الشعاع قرار دهد، چرا که پیروزی طایفه ای از اسلام بر طایفه ای دیگر با حداکثری قوی در واقع پیروزی اسلام بر کفر است...
والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته
محی الدین حائری شیرازی
7/خرداد/1392
