فردوسی حکیم و محیای زبان فارسی

در زندگی برای همه کس نیازی پیش می‌آید ولی نزد مردم بخیل نباید اظهار نیاز کرد. گردآوری مال ثمری جز درد و رنج و ملال ندارد. مرد هشیار کسی است که از دارایی خود بهره‌مند شود و با بخشش و کمک به مردم مستمند نام نیک حاصل  [4]  کند. افراط و تفریط هر دو ناپسند است باید با پس اندازی مناسب به روز و نیستی اندیشه کرد.

          چو آیدت روزی به چیزی نیاز                    به دست و به گنج بخیلان میاز

          ز بهر درم تند و بدخو مباش                      تو باید که باشی درم گو مباش

          ببخش و بخور تا توانی درم                       که جز این دگر درد و رنج است و غم

          ببخشای بر مردم مستمند                          ز بد دور باش و بترس از گزند

          بنوش و بپوش و ببخش و بده               برای دگر روز چیزی بنه

          هزینه مکن سیمت ازبهر لاف                به بیهوده مپراکن اندر گزاف

          مبادا که در دهر دیر ایستی                    مصیبت بود پیری و نیستی