نهم ربیع الاول، آغاز ولایت امام زمان (عج)، نوید بخش ولایتی دیگر از ائمه اطهار (ع) و آخرین پناه و امید انسان های خسته و زخم دیده از غم ظالمان است، آنان که تمامی دردها را به جان خریده اند و منتظرند تا خاک پای او را توتیای چشمان خود کنند و نوای دل انگیز توحید را از زبان آخرین منجی و مصلح جهان به گوش جان بشنوند.
در روایتى ‏از کتاب غیبت، آمده است که عده‏ اى از اصحاب امام عسکرى(ع) برای ولایت پس از یازدهمین امام شیعیان نزد امام گرد آمده بودیم و از وى درباره حجت ‏و پیشواى پس از او پرسش مى ‏کردیم، در این مجلس چهل مرد حضور داشتند.
"عثمان بن سعید بن عمر عمرى" بپا خاست ‏و گفت: فرزند رسول خدا مى‏ خواهم درباره مطلبى از شما سؤال کنم که‏ خود بدان داناتر از من هستی.
امام به او فرمود: بنشین عثمان! عثمان ناراحت‏ شد و می خواست ازمجلس خارج شود که
اما فرمود: کسى بیرون ‏نرود، هیچ کدام از ما بیرون نرفتیم ، تا پس از ساعتى که امام، عثمان را صدا زدند و عثمان روى پاهایش برخاست. امام فرمود: آیا شما را به خاطر مطلبى که آمده ‏اید، آگهى دهم؟
همه گفتند: آرى اى فرزند رسول خدا.
امام فرمود: شما آمده ‏اید تا درباره حجت پس از من سؤال کنید و همه گفتند: آرى. ناگهان پسرى زیبا رویی را دیدیم ، شبیه ‏تر از هرکسى به امام عسکرى